فاضل نظری

چو آه در تن بی روح نی دمیده شدم

سکوت بودم و با یک نفس شنیده شدم

شبیه سایه، عدم بود هستی‌ام اما

به هر طرف نظر انداخت نور، دیده شدم

همین که چشمه‌ی عشق تو در دلم جوشید

ز کوه صبر به دشت جنون کشیده شدم

تو سیب سرخی و من برگ سبز، خوشحالم

که در کنار تو بودم، که با تو چیده شدم

قسم به آه که فاضل ندارد از خود هیچ

من از اضافه‌ی خاک تو آفریده شدم

فاضل نظری