حسین کرمی

به نگاهی ز خودم بی‌خبر انداخته‌ای

دل من خوش که به حالم نظر انداخته‌ای

پرتوِ مهرِ توام، نیست عجب کز خاکم

شام برداشته‌ایّ و سحر انداخته‌ای

گشته‌ای یارِ رقیب، آه! که بهر قتلم

رنگ نو ریخته، طرح دگر انداخته‌ای

گرمِ قتل منی و گشته فروتن به رقیب

تیغ برداشته‌ایّ و سپر انداخته‌ای

تویی آن خانه‌برانداز که هرجا چون برق

-کرده‌ای جلوه، بسی خانه برانداخته‌ای

ای که دانی هوس از عشق، چه افسوس که تو

سنگ برداشته‌ایّ و گهر انداخته ای