فرشید زاهدی

قصه این است یکی بود و یکی هم ، که نبود

،طبق معمول نبودی که بخوانی حالم

 «آمدن»مصدر خوبیست اگر صرف شود

فعل «رفتی» شده آتش به همه افعالم

،قصه ی « حسرت دیدار تو» شد جلد به جلد

ناشرش ذوق زده آمده استقبالم

دست تقدیر قلم چون که به دستش لرزید

همه جا لکه ی جوهر شده بر اقبالم

گر ز دست دگران سنگ خورم عیبی نیست

دوست خود آگه از آن است چرا می نالم

سید حسین میری