حسین کرمی

خسته است از من و دلداگی شعله ورم

غرق خون است ز داغ غم عشقش جگرم

قصه ای تلخ تر از غصه ی من آیا هست؟

وسط راه رها کرده مرا همسفرم

از همان روز که پرواز فراموشم شد

سرزنش می شنوم از همه ، از بال و پرم

شمعم و درد مرا هیچ کس از من نشنید

بر ملا کرده ولی داغ مرا چشم ترم

گریه ی تلخ مرا ساده مپندار ای دوست...

قسمتی از جگرم ریخته در دور و برم

همچو آهی شده ام روی دل آینه ای

بی سبب محو شود از دل و جانش اثرم

گرچه یادی نکند پیش خود اما همه شب

دم به دم خاطر او میگذرد از نظرم

می روم گوشه ی تنهایی خود غرق شوم

آنچنانی که نباشد اثری از خبرم

دردم این است کسی نیست که در روز وداع

کاسه ای آب بریزد ز وفا پشت سرم

حسین کرمی