حسین منزوی

بیا... مرو ز کنارم، بیا که می‌میرم

نکن مرا به غریبی رها که می‌میرم

توانِ کشمکشم نیست بی‌تو با ایّام

برونم آور از این ماجرا که می‌میرم

نه قولِ هم‌سفری تا همیشه‌ام دادی؟

قرارِ خویش مَنِه زیر پا که می‌میرم

به خاک پای تو سرمی‌نهم، دریغ مکن

ز چشم‌های من این توتیا، که می‌میرم

مگر نه جفت توام قوی من؟ مکن بی‌من

به سوی برکه‌ی آخر شنا، که می‌میرم

اگر هنوز من آوازِ آخرینِ توام

بخوان مرا و مخوان جز مرا که می‌میرم

برای من که چنینم تو جانِ متّصلی

مرا مکن ز خود -ای جان- جدا، که می‌میرم

ز چشم‌هایت اگر ناگزیر دل بکَنم

به مهربانی آن چشم‌ها که می‌میرم...

حسین منزوی