علی مقیمی

شرابِ تلخ بیاور که وقتِ غمخواری‌ست

که گاه چاره‌ی بیچارگان ز ناچاری‌ست

مگر به گریه بکاهم ز بارِ اندوهم

چو ابر، راهِ فراموشی‌ام سبکباری ست

مگو به خاکِ سیاهم نشانده‌ای وقتی

هنوز در سرت اندیشه‌ی ستمکاری‌ست

تفاوتِ من و تو هر چه بود ثابت کرد

که فرقِ عاشق و معشوق در وفاداری‌ست

کجا روم که مرا عشق آب و دانه دهد؟

رهایی از قفسِ دوستی، گرفتاری‌ست

چه تحفه‌ای ست که آورده‌ام به استقبال؟

در این زمانه که هر شعرِ تازه تکراری‌ست

علی مقیمی