احسان انصاری

س که آمیخته شد با غم عشقت جانم

بوی گیسوی تو را می‌دهد انگشتانم

مردم از عشق میان من و تو باخبرند

بی‌دلیل از نظر خلق مکن پنهانم

ای گل سرخ که بر گریه‌ی من می‌خندی

منم آن ابر که می‌گریم و می‌خندانم

نتوانست دل سنگ تو را نرم کند

ناله‌ی بی‌اثر و گریه‌ی بی‌پایانم

چشم بردار از آن ساعت و بی‌تاب مباش

باز هم وقت جدایی‌ست! خودم می‌دانم

احسان انصاری