فاضل نظری

ای عشق! ای شکنجه‌گر مهربان من

دلسوزی تو می‌زند آتش به جان من

من راضی‌ام به مرگ، مرا زجرکش مکن

درد فراق بیشتر است از توان من

کام از هزار جام گرفتم ولی هنوز

خالی‌ست جای بوسهء تو، بر لبان من

ویرانه است خانه من بی حضور تو

آشفته  است بی‌سر زلفت جهان من

بازآ و قفل بشکن و آزاد کن مرا

ای قهرمان گمشدهء داستان من

بر تربتم دو غنچه به هم بوسه می‌زنند

عشق است و زنده است هنوز آرمان من

فاضل نظری