مهدی فرجی

مش رهایی و خوشحالی‌اش گرفتاری

هزار خوش‌دلی آکنده با خودآزاری

درست می‌شنوی؛ عاشقانه می‌گویم

بدان که شعر دروغ است و عشق، بیماری!

سراغی از تو نگیرم، بگو چه‌کار کنم؟

که جان به لب شدم از قهر و آشتی، آری

به دوست داشتنت افتخار خواهم کرد

ولی کلافه‌ام از این جنون ادواری

اگر دوباره سراغی گرفتم از تو، نباش

مرا رها کن و خود را بزن به بیزاری

دو روز بی‌خبرم از تو و نمی‌میرم

چنین نبود گمانم به خویشتن‌داری!

دلم به زندگی سخت و مرگ راحت بود

مگر تو باز بگویی که دوستم داری...

مهدی فرجی