شعر

،تو کجایی که ببینی شده ای شعر و سرودم، 

تارو پودم

همه ی بود و نبودم، 

که ز دوریت شده زرد همه صورت و رویم.

توکجایی ....‌

تو کجایی که ببینی دل من تاب ندارد ،

 نگهم خواب ندارد،

شب من روزن مهتاب ندارد

،قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد،

چشم من خشک شد و اب ندارد، 

و طبیبم شده حیران که چرا این تن افسرده و نالان دگر نبض ندارد....

بخدا در هوس بوسه ز رویت، نه نه دیدن رویت، یا که حتی بکنم بوی ز مویت، میکنم لحظه به لحظه ارزویت

که بیایی.....که بیایی....

  مهرداد تکلو