غزل

این روسری آشفته­ ی یک موی بلند است

آشفتگی موی تو دیوانه کننده­ ست

 

بالقوّه سپید است زن اما زنِ این شعر

موزون و مخیّل شده و قافیه­ مند است

 

در فوج مدل­های مدرنیته هنوز او

ابروش کمان دارد و گیسوش کمند است

 

پرواز تماشایی موهای رهایش

تصویرِ رهاکردن یک دسته پرنده ­ست

 

دل غرق نگاهی­ ست که مابینِ دو پلکش

یک قهوه­ای سوخته­ ی خیره­ کننده ­ست

 

با اخم به تشخیصِ پزشکان سرطان ­زاست

خندیدن او عاملِ بیماری قند است

 

تصویر دلش با کمک چشمِ مسلّح

انگار که سنگی تهِ شِیئی شکننده­ ست

 

شاید به صنوبر نرسد قامتش امّا

نسبت به میانگین همین دوره بلند است

 

ماه است و بعید است که خورشید نداند

میزان حضور و حذرش چند به چند است

صالح دوروند