صامت بروجردی

ز خوب و زشتِ جهان، یار ما به ما کافی‌ست

اگر وفا نکند با کسی، جفا کافی‌ست

به بی‌نشانی‌ام -ای روزگار!- خنده مکن

که بهر سرزنشت، نامی از هما کافی‌ست

مرا به دامِ تعلق، فزون زبون منمای

که خشت زیر سر و خاک زیر پا کافی‌ست

گذشتم از سر و سامانِ کدخداییِ دهر

که "کَد" به کار نیاید، همان "خدا" کافی‌ست

اگر ز نازِ لئیمان مرا کُشی، چه غم است؟

که بی‌نیازی‌ام از بهر خون‌بها کافی‌ست

سوی دیار فنا رهسپار شد «صامت»

برادران! نظر همّت شما کافی‌ست...

صامت بروجردی