با دلم گفته‌ام ای ساده! فراموشش کن

تا کجا چشم بر این جاده؟ فراموشش کن

دست بردار از او، خاطره‌بازی کافی‌ست

فرض کن گل نفرستاده... فراموشش کن

آن نگاهی که دَمِ آخر از او جا مانده

پیش او برده و پس داده، فراموشش کن

مردمانِ نگهش قلّه‌نشین‌اند هنوز

دل که در درّه نیفتاده... فراموشش کن

گفتم این تکّه‌غزل را بفرستم نزدت

دل ولی گفت نشو ساده! فراموشش کن

به شما برنخورد حال غزل بود و گذشت

اتفاقی‌ست که افتاده... فراموشش کن