میان ما و مجنون شد چو اقلیمِ جنون قسمت
به پای خود گرفتم سربهسر خار بیابان را
شدم موییّ و باز این آرزو گردِ دلم گردد
که گردم گرد سر چون رشتهی گلدسته خوبان را
جنون کامل چو افتد، پی به مقصد میتوان بردن
نپرسیدهست مجنون از کسی راه بیابان را...
سخای لاری