حسین جنت مکان

دنیام را به پای تو آیا نریختم؟

از هستی‌ام چه مانده که آن را نریختم؟

من خشت اوّلم که قدم کج گذاشتم

با تو ولی در اوج ثریّا نریختم

در کاسه‌ی گدایی چشمم بدون تو

یک سکّه هم برای تماشا نریختم

در خواب دیده‌ام که شبیه دو شاخه رود

از هم جدا شدیم و به دریا نریختم

با کوربختی‌ام چه کنم یوسف عزیز؟

اشکی برای روز مبادا نریختم

نگذشته‌است هیچکس از من -منِ خراب-

آه ای قطارِ رفته! بیا تا نریختم...

حسین جنت مکان