تقصیر خودم بود، تو تقصیر نداری

چون خوابِ دَم صبحی و تعبیر نداری

هر وقت زمانش برسد، می‌رسی از راه

چون مرگی و یک ثانیه تأخیر نداری

عقل آمده با لشکرش، امّا تو چه ای دل؟!

حتّی سپر و نیزه و شمشیر نداری

ای بخت نگون‌بخت من! امروز عوض شو

فردا که شود، فرصت تغییر نداری

گفتی که وفادار بمانیم؟ وفا چیست؟

چیزی‌ست که تو، از بدِ تقدیر نداری...