علی نیاکوئی لنگرودی

می‌روم از قصّه‌ات دیگر کنارت نیستم

هرچه می‌خواهی بگو، فکر شعارت نیستم

گرچه اقیانوسی و من ماهی بی‌ادّعا

هرچه بودم عاشقت، حالا دچارت نیستم

روزگاری آشیانم گوشه‌ی دام تو بود

پر زدم از دام تو، دیگر شکارت نیستم

هر شب از دیوانگی‌هایم غزل می‌بافتم

اندکی عاقل شدم، بی‌اختیارت نیستم

می‌کشیدی زخمه بر جانم غزل‌ها قی کنم

عاشقِ دل‌خسته‌ای ماندم که تارت نیستم

باغِ گل هستی... گلستانی، بهارت پیشکش

با تو دَم‌سردم، ببین! رنگ بهارت نیستم

خاطراتت مال تو، بردار و از اینجا برو

هرقدَر ناراحت امّا بی‌قرارت نیستم

علی نیاکوئی لنگرودی