،بهانه ات چه جنس خوبی دارد  !!!

روزی صدبار بهانه میتراشی و هنوز;

پابرجاست...

،به چشمهایت بگو…
انقدر برای دلَم رجز نخوانند …
من اهل جنگ نیستم ….
شاعرم!
خیلی که بخواهم گرد و خاک کنم…
شعری می نویسم
آنوقت
اگر توانستی…
مرا در آغوش نگیر …

،حرفی نمانده بین ما 

جز همین که 

بین خودمان بماند : دوستت دارم

،برایم بلوز بافتی
برایت ...
روسریت را باز کن 
.. مردها فقط گیسو بافتن بلدند 

،همچنان بی‌وقفه می‌بارد:

زرد... قرمز... زرد... نارنجی...

درد... هق‌هق... درد... تنهایی...

از من و پاییز!

،دستِ زیر چانه ام،

ژستِ شاعرانه نیست.

تکیه گاهِ دردهای زندگی ست.