،تمــام حــرف، 

بــر ســر حــرفــی‌ اســت

کــه از گفتــن آن عــاجــزیــم ...

،آسمــان، آبــی!

بهــار، سبــز!

چــرا مــداد مــن، سیــاه مــی‌نــویســد؟!

،قــول بــده کــه خــواهــی آمــد

امــا هــرگــز نیــا!

اگــر بیــایــی

هــمه چیــز خــراب می شــود!

دیــگر نــمی تــوانــم

اینــگونــه بــا اشتــیاق

بــه دریــا و جــاده خیــره شــوم!

مــن خــو کــرده ام

بــه ایــن انتــظار،

بــه ایــن پــرســه زدن هــا

در اسکــله و ایستــگاه!

اگــر بیــایــی

مــن چشــم بــه راه چــه کســی بمــانــم؟

،بــاز

خــوابــت را دیــدم . 

بیــا ایــن بــار

تــدبیــر کــن،

نــه، تعبیــر!

،کــاش حــرفــی از آسمــان،

بــه زبــان نمــی‌آوردی!

بــه زمیــن، عــادت کــرده بــودم ...

،کاش،

کسی این مارها را،

عصا کند ...